Finale

Ina Boudier-Bakker, Finale, Querido, 1963

Om de boeken die ik niet meer lees te delen, heb ik een boekenkastje in mijn voortuin gezet. Vaak zet ik er iets in, soms haal ik er wat uit. Zoals laatst Finale van Ina Boudier-Bakker. Waarom weet ik niet, maar ik had nog nooit wat van haar gelezen. Zonder enige verwachting begon ik aan het boekje, puur op basis van de titel en de kaft.

Het gegeven is eenvoudig. Een weduwe voelt zich niet meer op haar gemak in de buurt van haar kinderen en kleinkinderen en ze trekt zich terug in een pension aan de kust. Ze maakt lange wandelingen langs het strand en blikt vooral terug op haar leven tot nu toe. Het huwelijk met haar man die uit een veel beter milieu kwam dan zij, haar eerste baantje, de moeizame relatie die ze met haar moeder en zus had. En dan is er nog een man die een belangrijke rol in haar leven heeft gespeeld.
De stijl is ingetogen, het perspectief steeds vanuit de vrouw die vooral observeert en luistert en nauwelijks deelneemt aan de gesprekken. Zo kom je waarschijnlijk het beste tot inzicht: afstand nemen van je omgeving en van jezelf.
Toch lijken de kinderen en kleinkinderen niet aan te voelen waarom ze zich afzondert. Om de beurt komen ze langs om met haar hun problemen te bespreken of gewoon te kijken hoe het met haar is. Langzaam ziet ze in dat haar rol in het gezin nog niet is uitgespeeld.