Alba Arikha, Herinneringen
aan een verloren wereld, Uitgeverij Oevers, 2018.
Alba groeit op in Parijs in de jaren tachtig, met haar
ouders en zus gaat ze in de zomer vaak naar Israël waar haar grootouders wonen. Niet
alleen groeit zij op tussen twee culturen, ook de geschiedenis van haar ouders
en grootouders draagt ze met zich mee. Alba’s vader is de bekende schilder Avigdor Arikha, haar oom was Samuel Becket. Als meisje probeert ze in dit kunstenaarsmilieu een eigen weg te vinden. Ze zet zich af, maakt ruzie met haar vader,
maar wil dan weer alles weten van zijn leven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Haar
ene oma ziet ze graag, de andere sporadisch. Waar voelt ze zich meer thuis, in
het mondaine Parijs, of in haar ‘thuisland’ Israël?
Het is Jom Kippoer. De
Grote Verzoendag. We gaan met mijn moeder naar de synagoog in de rue Copernic.
Mijn vader blijft thuis.
Niets voor mij, zegt hij. Gaan jullie maar.
Wij willen niet gaan! Roepen mijn zus en ik uit.
Volg je moeder en maak geen ruzie met me.
Mijn vader gelooft nergens in. Waarom zouden wij dat dan wel doen?
Het is niet eerlijk.
Dit gaat niet over eerlijkheid maar over plicht, antwoordt hij beslist.
Niets voor mij, zegt hij. Gaan jullie maar.
Wij willen niet gaan! Roepen mijn zus en ik uit.
Volg je moeder en maak geen ruzie met me.
Mijn vader gelooft nergens in. Waarom zouden wij dat dan wel doen?
Het is niet eerlijk.
Dit gaat niet over eerlijkheid maar over plicht, antwoordt hij beslist.
Alba probeert te ontsnappen aan de strenge regels en
verwachtingen van thuis en neemt uiteindelijk een radicale beslissing.
Prachtige biografische fictie, in een heldere stijl met
korte zinnen waardoor het verhaal vaart heeft en makkelijk wegleest, maar
daarom niet minder indringend is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten