Jean de la Ville de Mirmont, De Zondagen van Jean Dézert,
Parijs 1914, Nederlandse vertaling bij Coppens & Frenks Uitgevers, 2001.
Jean Dézert leidt geen spannend leven, hij is niet creatief,
er is eigenlijk weinig over hem te zeggen, alleen dat het plafond van zijn
appartement opvallend laag is. Elke dag gaat hij naar zijn werk en als hij
eerder klaar is, verdoet hij zijn resterende tijd met het maken van een
tekeningetje of het schrijven van een gedichtje. De zondag is voor hem de
mooiste dag van de week. Hij wandelt wat langs de Seine, laat zich verleiden
door reclameteksten om vegetarisch te eten of naar een badhuis te gaan met een
blinde masseur. Op een van die zondagen ontmoet hij in de dierentuin een
meisje, Elvire. Meer uit gewoonte dan uit liefde verloven ze zich. Ze zijn
verschillend, wat ook blijkt uit de volgende mooie beeldspraak: ‘Haar gedachten
volgden die van Jean Dézert, maar dan zoals zonnige wegen die soms een eind
naast een spoorweg lopen, doch zich geen enkele grillige kronkeling of omweg
ontzeggen en die om elk bosje heen slingeren.’ Ze trouwen niet.
Het zou triest kunnen eindigen, en daar doet Jean ook wel
zijn best voor, maar zelfs dat lukt hem niet. En toch is hij niet zielig. Hij
is wie hij is en legt zich daar bij neer.
Goed dat dit boek in 2001 is vertaald. Omdat het zo
schittert in eenvoud, het alledaagse nog alledaagser maakt, het leven weergeeft
zoals het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten