Justin Lévy, De afspraak, Parijs 1995, Nederlandse vertaling bij Prometheus, 1995.
Ik ben het beste wat mama ooit is overkomen. Dat beweert ze tenminste.
'Je bent een wonder, mijn kleine wondertje,' zei ze vaak tegen me in een opwelling van treurigheid.
Louise zit op haar moeder te wachten op een terrasje in Parijs. Ze heeft al een sterk vermoeden dat haar moeder niet zal komen opdagen, maar toch blijft ze wachten. Langzaam wordt aan de hand van de herinneringen die Louise ophaalt terwijl ze wacht, een beeld gevormd van de moeder. Een mondaine, eigengereide vrouw die eigenlijk altijd met zichzelf bezig is en nooit tijd heeft gehad voor haar dochter. En ook op deze dag zal dat weer niet anders zijn. De afspraak was dat ze zou komen, maar dat gebeurt niet. En hoewel Louise besluit met de woorden dat ze altijd zal blijven wachten, weet je dat dat, net als vandaag, tevergeefs zal zijn.
Een mooi en vlot geschreven boek waarin de twijfel, hoop en verwachting worden beschreven van een meisje van achttien dat blijft geloven in haar moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten