Jo Govaerts - Ik dans me weer bijeen, Davidsfonds, 2021
Jo Govaert debuteerde op haar 15 met de indrukwekkende bundel Hanne Ton. Ze werd alom geprezen en trad daarmee toe tot het literaire wereldje waar ze vanuit haar jeugdige onbevangenheid naar kon kijken. Daarna verschenen nog drie bundels, die nu samen met de eerste in deze verzamelbundel op de markt zijn gekomen, aangevuld met een aantal nieuwe gedichten. In het voorwoord schetst Maud Vanhauwaert de groei van Govaerts als dichteres. Achter in de bundel staat een vraaggesprek tussen Toon Horsten en Govaerts waarin ook dieper ingegaan wordt op hoe ze in aanraking kwam met literatuur en bijvoorbeeld de Poolse poëzie van Szymborska, die ze vertaald heeft.
De poëzie van Govaerts is toegankelijk en bescheiden. Ze
tast de wereld om zich heen af in eenvoudige en daardoor herkenbare
bewoordingen, maar waaronder vaak een diepere ontginning van het leven zit. 'Ik
zie wat ik niet/zeggen kan en niet verzwijgen' Juist dat dilemma of beter nog
die driesprong tussen kijken, niet kunnen zeggen en wel moeten uitspreken,
tekent de gedichten. 'als ik de tijd/had zou ik diep nadenken /over de tijd
(...).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten