Het voorgevoel

Emmanuel Bove, Het voorgevoel, De Arbeiderspers, 2015

Het verhaal speelt een paar jaar na de Eerste Wereldoorlog. Charles Benesteau is rond de vijftig en niet gelukkig. Hij is advocaat, getrouwd, heeft een zoon en woont op stand. Wat zijn ongeluk precies behelst is in het begin nog niet duidelijk. Zijn omgeving merkt dat er iets aan schort, hij is 'neerslachtig, lichtgeraakt, opvliegend'. Men denkt aan een verlate reactie op de oorlog of aan een ziekte. Op doktersadvies vertrekt hij met zijn vrouw naar het zuiden, maar het mag niet baten.

Niet veel later stapt hij uit het leven dat hij leidt en trekt zich terug in een klein appartement in een arme wijk bij Montparnasse. Wat hij wil? Opgaan in zijn omgeving, een sober leven zonder drukte, verplichtingen en poespas. De enige met wie hij nog contact onderhoudt uit zijn vorige bestaan is zijn maîtresse voor wie hij nog steeds vriendschappelijk genegenheid voelt. Al komt hij alleen langs wanneer het hem zint. Zijn broers, zussen en vrouw laten hem koud.

Het lukt hem een onopvallend bestaan te leiden, totdat hij zich wil inzetten voor zijn nieuwe buurtgenoten - hij is immers advocaat en kan met zijn kennis wellicht de armen uit de straat bijstaan.

Bove wordt door schrijfster Marie Darrieussecq de voorloper van Patrick Modiano genoemd. Wat betreft de zoektocht van de hoofdpersoon - dwalend door de vaak verlaten straten van Parijs - klopt dat, maar Bove is veel uitgesprokener, hij laat minder in het midden. Bij Modiano zijn het de herinneringen die leidend zijn, een zoektocht terug naar vroeger om het heden te kunnen duiden. Bove laat de nostalgische verlangens buiten beschouwing. Het gaat hem om de het innerlijk van de gewone man, het blootleggen van die binnenwereld, hier en nu. In dit geval het juist niet groots en meeslepend willen leven, maar onopvallend en gewoon.

Het voorgevoel is een prachtig verhaal dat zeker niet misstaan zou hebben in een uitgave van Coppens & Frenks, maar gelukkig komt de uitgave van de Arbeiderspers dicht in de buurt.