Liefkozing van rood

Éric Fottorino, Liefkozing van rood, Wereldbibliotheek, 2016.

‘De koffie is klaar. Ik serveerde hem in theekopjes want ik heb geen enkel koffiekopje meer. Zonder dat ik er erg in had, zijn ze stuk voor stuk verdwenen. Min of meer geruisloos. Ik denk dat mensen op dezelfde manier verdwijnen. Ze lopen barsten op, breken, en op den duur blijf je alleen achter, als een eenzame zwerfsteen. Stenen en porseleinen serviezen, dat gaat niet goed samen. Broze mensen zijn er genoeg, terwijl anderen keihard zijn, en dat moet zich allemaal maar naar elkaar voegen in het leven.’


In Liefkozing van rood wordt een vader opgevoerd die alles voor zijn kind overheeft. Wanneer de moeder zich plotseling niet meer met de opvoeding bemoeit, probeert hij zelfs haar rol over te nemen door zich als moeder te verkleden, merken jurken en al. Zijn gedrag neemt steeds vreemde proporties aan, tot de echte moeder weer op het toneel verschijnt en hij aan de kant geschoven wordt. Van twee ouders in één is hij plotseling niet meer nodig. Tot er iets dramatisch gebeurt. Is hij dan juist de broze figuur uit bovenstaand citaat, of de keiharde?