J.M. Coetzee, In ongenade. Uitgeverij Cossee, 2012.
David Lurie, een docent aan de Technische Hogeschool van
Kaapstad, alleenstaand – hij is twee keer gescheiden en zijn enige dochter
woont op het platteland – ziet zijn rustige en stabiele leven afbrokkelen door
krachten die hij zelf niet in de hand lijkt te hebben, maar wellicht wel
veroorzaakt heeft. Door een verhouding met een studente (hij blank, zij niet)
verliest hij zijn baan en als hij rust zoekt bij zijn dochter die een boerderij
heeft, wordt het alleen maar erger. De verhoudingen tussen de blanke bovenlaag en de zwarte bevolking wordt ingrijpend en soms beangstigend uit te doeken gedaan. Wie heeft schuld aan de scheve verhoudingen en in hoeverre kun je als individu iets veranderen aan de raciale verschillen? Is wraak of vergelding de oplossing? Of juist vergeving? En moet een vader nog invloed willen hebben op het leven van zijn dochter?
Een boek over vooroordelen, waar iedereen zich schuldig aan
maakt, ook al leef je niet in Zuid-Afrika, maar ook over schuld en boete, over
genade en ongenade.
‘Niets om trots op te zijn: een in zijn hoofd gehaald
vooroordeel dat zich heeft vastgezet. Zijn hoofd is een asiel geworden voor
oude gedachten die, armoedig en zonder emplooi, nergens anders heen kunnen. Hij
zou ze eruit moeten jagen, de tent schoonvegen. Maar dat is hem te veel moeite,
of te onbelangrijk.’
En passant wordt Nederland nog even gekarakteriseerd:
‘Nederland is misschien niet de meest opwindende plek om te
wonen, maar je krijgt er in ieder geval geen nachtmerries van.’
En inderdaad, heel spannend is het hier misschien niet, maar wel een stuk prettiger dan de wereld die naar voren komt in In ongenade, een boek dat je niet zomaar terzijde schuift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten