Een wereld van mooie plaatjes

Simone de Beauvoir, Een wereld van mooie plaatjes. Uitgeverij Agathon, Bussem, 1980

Je denkt dat je gehecht bent aan een man: in feite ben je gehecht aan een bepaald beeld over jezelf, aan een illusie van vrijheid of van het onverwachte, aan zinsbegoocheling.

Laurence, een vrouw met twee kinderen, getrouwd met een geslaagde architect en zelf werkzaam als ontwerpster, bokst op tegen de schijnwereld waarin ze zich bevindt. Haar familie is rijk en dus zijn de mensen met wie ze omgaan ook rijk, maar het is een grote bubbel. Iedereen is alleen maar bezig met wat anderen van hem of haar vinden.
De ouders van Laurence zijn gescheiden en haar moeder heeft  een vermogende nieuwe vriend, tot het moment dat hij haar verlaat voor een veel jongere vrouw. De moeder van Laurence is dan vooral bezig met de buitenwereld, haar gezichtsverlies.
Lukt het Laurence om zich te onttrekken aan deze nepwereld, en nog belangrijker, lukt het haar om haar kinderen niet zo op te voeden dat ze perfect in het ‘mooie plaatje’ passen?

‘Jij drinkt niet, je komt nooit los uit je eigen keurslijf, ik heb je nog nooit zien huilen, je bent bang kom je eens helemaal te laten gaan: ik noem dat weigeren om te leven.’
Ze voelt zich geraakt, ze weet precies waar:
‘Ik kan er niets aan doen. Ik ben nu eenmaal zoals ik ben.’

Hoewel de roman in Frankrijk in 1966 verscheen is het verhaal nog onvoorstelbaar actueel. Bepaalt de buitenwereld wie we zijn of bepalen we dat zelf?