Liesbeth Lagemaat, Het
uur van de pad, Wereldbibliotheek, 2012
Liesbeth Lagemaat ontving in 2005 de C. Buddingh'-Prijs voor
haar eerste bundel. In deze vierde bundel speelt de pad een belangrijke rol.
Zoals in het openingsgedicht waarin ze de pad probeert te definiëren, moet hij
gekust worden zoals de kikker? Nee, 'De pad zingt een lelijk lied./Hij is
afschuwelijk'. In soms uitvoerige, dan weer kleine prozagedichten schrijft ze
over de natuur, het kind, de tijd, moeder, de ander, ik. Met mooie beeldspraak:
'Je stem van losse draden' waar in dit geval helaas een cliché op volgt:
'Klanken liggen verward op de mist.'
Het tempo ligt hoog, er wordt veel gezegd in één gedicht,
met af toe indringende plastische beelden die met zintuigen of het lichaam te
maken hebben en daardoor doen denken aan Leo Vroman.
‘Wat in de middag stoort. Het vel aanvreet. Scherp als het
zout de lucht.’
De pagina’s zijn niet in nummers opgedeeld maar in minuten (van nulstse tot tachtigste). En onderaan elke bladzijde staat een zin of regel, die tezamen een lang gedicht lijken te vormen, ook weer over de pad (de pad heeft zich vergist). Boeiende bundel met veelzijdige poëzie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten