Ik kom terug

Adriaan van Dis, Ik kom terug, Atlas Contact, 2014.

‘We stonden tegenover elkaar, mijn moeder en ik. Zij aan de ene kant van de kist, ik aan de andere. We rukten aan de hengsels. Ze droeg sloffen, ik schoenen. Ze gleed weg en ik zette haar klem. Gewonnen.’

De strijd tussen moeder en zoon is de kern van het verhaal, de zorgzaamheid van het kind die niet altijd gewaardeerd wordt, de geheimen van de moeder waar het kind achter probeert te komen en die in de kist verborgen zitten, de afstandelijke houding van de moeder, haar eigengereidheid. En dan te bedenken dat het kind een volwassen man is.
Waarschijnlijk blijf je in de ogen van ouders altijd het kind, altijd degene die het minder goed weet, en die zeker niet mag gaan beslissen over het leven van de ouder. Maar tegelijkertijd zijn er onuitgesproken verwachtingen, wil de moeder van alles, denkt ze recht te hebben op de volledige aandacht van het kind.

Adriaan van Dis beschrijft deze strijd van moeder en zoon in Ik kom terug op herkenbare en boeiende wijze. Los van het feit dat de moeder een enerverend leven heeft gehad in het buitenland, zijn juist ook de beslommeringen in Nederland, in het tehuis waar ze zit, zeer de moeite waard. Met lichte zelfspot wordt de relatie tussen beiden onder de loep genomen door een veelzijdig schrijver.