Een surrealistisch boek over een matige schrijver die nooit ver van huis is geweest en dan plotseling naar Canada vertrekt. Hij wil een biografie schrijven over Montaigne, maar komt daar maar moeilijk aan toe. Hij heeft rust nodig en krijgt dat thuis niet. Ze vinden het thuis bij hem, vooral zijn moeder dan, maar raar dat hij zich stort op deze Fransman uit een ver verleden. Max Kader heeft al twee boeken geschreven, maar die verkopen slecht. Tijdens een signeersessie komt er slechts één persoon opdagen, een meisje genaamd Claudia. Ze reizen samen weer naar hun thuisstad en worden zowaar een stelletje.
Max denkt met een schrijversbeurs de rust en tijd te vinden om in het buitenland verder te werken aan Montaigne. In Canada mag hij komen schrijven, en als hij met Claudia daar aankomt, blijkt er een schrijversfestival te zijn. De schrijvers proberen elkaar de loef af te steken, hebben kritiek op de organisatie, zijn jaloers, vinden zichzelf beter dan de anderen en discussiëren constant over wie de volgende Nobelprijs zal krijgen.
Oktober kwam eraan en dus ging het over de mogelijke Nobelprijswinnaar. zou het Roth worden of een onbekende, ritmisch flossende Mongool?
'Leeft die ouwe Szymborska eigenlijk nog?' wilde een Chinese auteur weten. 'Zij was de laatste echte winnaar. Zo onverwacht.'
Hierna lopen gaan werkelijkheid en dromen door elkaar lopen. Of gebeurde dat de hele tijd al?
De lezer wordt zonder het door te hebben op het verkeerde been gezet. De enige echte houvast bieden de citaten van het werk Montaigne over bijvoorbeeld kannibalen, enige verzen van Virgilius of over ijdelheid. Een amusant boek dat sowieso aanspoort weer eens iets van Montaigne te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten