Schitterende novelle die niet meer tijd in beslag neemt dan het afdalen van een heuvel. De laatste afdaling van mevrouw Verona, terwijl ze haar leven overdenkt en herinneringen ophaalt. Een afgelegen dorp, een afgelegen heuvel, maar wel haar heuvel en haar dorp. Het hout is op voor de kachel, ze heeft nog een laatste zwerfhond die haar vergezelt, maar ze hoeft niet meer de klim naar boven te maken. Een klim die ze zo eindeloos vaak heeft gemaakt.
Verhulst weet dit kleine leven groots en indrukwekkend te brengen. Niet dramatisch, maar wel met veel gevoel. Daarbij is de stijl ook prachtig, zinnen die de aandacht vasthouden, nieuwe woorden die de lezer verleiden.
'Toen de vergauweloosden nog verliefden waren hadden zij zich gezworen niet te willen leven zonder elkaar, ze hadden de zin van hun bestaan overgemaakt aan elkaar en het verdwijnen van de een zou om het verdwijnen van de ander schreeuwen. Bij bejaarden gaat dat vaker op een natuurlijke wijze: valt de ene dood dan haast de andere zich om te sterven zonder dat het moeite kost.'
Een boekje om van tijd tot tijd te herlezen. Omdat op een gegeven moment iedereen de heuvel zal afdalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten