Het goddelijke monster

Tom Lanoye, Het goddelijke monster, Prometheus, 1997.

En intrigerend boek. De stijl, het verhaal en de plot, alle drie waren ze zoals men van een goed boek mag verwachten. Soms als een stortbad, dan weer rustig voortkabbelend als een eigenwijs beekje beleeft de lezer de zinnen. Rake metaforen, komische dialogen, geen taaie zinnen die je nog eens over moet lezen om zeker te weten wat er staat.
En het verhaal? Een familiegeschiedenis, een godfather-story van de Lage Landen, met in de hoofdrol een mooie jonge vrouw die alleen maar leed veroorzaakt. Ze moordt, brengt schade toe aan het zakenimperium van haar oom en aan de politieke carrière van haar vader, maar ze kan er niets aan doen. Het hoort bij haar wezen, bij haar karakter. Een vasthoudende en door en door cynische onderzoeksrechter denkt daar echter anders over. Hij zal die maffiose familie binnenstebuiten keren, alle corruptie binnen de politiek en de industrie blootleggen, hij zal zijn superieuren eens wat laten zien. Maar of hem dat lukt is uiteindelijk ondergeschikt. Niet alleen de levende personages worden van binnenuit belicht en worden stuk voor stuk een deel van het verhaal, maar zelfs de vermoorde man van de jonge vrouw kan zijn zegje doen. Hij relativeert en becommentarieert, tot op de laatst pagina. Eerst dacht ik dat dit aspect wat ver gezocht was, maar het past, het had niet anders gekund.