Herinnering aan mijn droeve hoeren

Gabriël García Marquez, Herinnering aan mijn droeve hoeren, Meulenhoff, 2004.

Iemand die tevergeefs wacht; het trage verstrijken van de dag; een diep gewortelde hang naar het verleden; het verlangen naar iets onbereikbaars, dit zijn beelden die me te binnen schieten als ik aan Gabriel García Márquez denk. Ze zijn in ieder geval van toepassing op de boeken die ik van hem gelezen heb en gelden gelukkig ook weer op zijn roman Herinnering aan mijn droeve hoeren.
Een man doet zichzelf voor zijn negentigste verjaardag een apart cadeau: een passievolle nacht met een hoer, een jong maagdelijk meisje. Een bordeelhoudster die hem van vroeg goed kent, kan dit regelen. Alleen, wanneer hij aankomt, slaapt het meisje en wil hij haar niet wekken. Dat gebeurt niet de eerste nacht, maar de tweede en de derde nacht ook. Hij is bij haar terwijl het meisje het niet beseft. Hij wacht, hij hoopt en hij berust en ondertussen komen zijn herinneringen boven aan het leven dat achter hem ligt en zijn gedachten aan de naderende dood. 
Het lezen van Mijn droeve hoeren deed me verlangen naar Honderd jaar eenzaamheid, maar ik weet dat als ik dat weer uit heb, ik De kolonel krijgt nooit post weer wil lezen, en daarna Over liefde en andere duivels, enzovoort. Was dit boek maar wat dikker geweest, dan had ik er langer van kunnen genieten.