Een zachte hand

Leïla Slimani, Een zachte hand, vertaald door Gertrud Maes, Nieuw Amsterdam, 2017.

Deze tweede roman van Leïla Slimani, waarvoor zij de Prix Goncourt 2016 kreeg, is een subtiel en indringend verhaal over zorg en verwaarlozing, over arm en rijk, over egoïsme en altruïsme. In een luchtige en zeer toegankelijke stijl begint het verhaal met het dramatische einde.

Op de vijfde verdieping van een mooi ‘immeuble’ in het tiende arrondissement in Parijs zijn twee kinderen vermoord. Een baby, Adam, en zijn iets oudere zusje Mila. De moeder van het jonge gezin, een advocate die carrière maakt, is eerder dan andere dagen naar huis gegaan en heeft nog wat lekkers voor haar kinderen en de oppas gekocht. Thuis treft zij geen blije kinderen aan die verheugd zijn over haar vroege thuiskomst, maar een onvoorstelbare nachtmerrie.

Beetje bij beetje krijgt de lezer te weten hoe alles tot stand gekomen is. Er groeit begrip voor en afkeer van de hoofdpersoon. Tragisch dat het zo kan lopen in het leven.