Anne Moon Disko, Kleine hellen, Uitgeverij Oevers, 2018
Bij een debuut is het altijd afwachten, maar Kleine Hellen is wat mij betreft zeer
geslaagd, zowel qua verhaal, stijl en vormgeving. De verschillende verhaallijnen
cirkelen om grote gebeurtenissen in de levens van de hoofdpersonen Vera en Max heen,
ze zijn zus en (jongere) broer. Ooit waren ze met z’n drieën, of beter gezegd:
ze hadden met z’n drieën moeten zijn. De tragiek komt hun leven in gedenderd en
laat ze niet meer los. Kunst en schrijven kunnen uitlaatkleppen zijn, behalve wanneer
je herinneringen probeert te vangen of juist iemand wil vastleggen op het doek,
zoals in het geval van Max die zijn zus schildert.
De auteur speelt met de perspectieven, soms vanuit de derde persoon, dan weer is een ‘ik’ aan het woord en duurt het even voor je door hebt wie van de twee het is, Max of Vera, maar ook dat werkt goed. Je speurt als lezer naar aanknopingspunten om er achter te komen wie vertelt. Ze schrijven over elkaar en over zichzelf, om het leven te begrijpen, om dat wat er gebeurd is aanschouwelijk te maken en er grip op te krijgen.
De stijl is eenvoudig en daardoor aangrijpend. Geen dikdoenerij, geen melodramatische woorden. Prachtig kleinood dat het verdient gelezen te worden.
De auteur speelt met de perspectieven, soms vanuit de derde persoon, dan weer is een ‘ik’ aan het woord en duurt het even voor je door hebt wie van de twee het is, Max of Vera, maar ook dat werkt goed. Je speurt als lezer naar aanknopingspunten om er achter te komen wie vertelt. Ze schrijven over elkaar en over zichzelf, om het leven te begrijpen, om dat wat er gebeurd is aanschouwelijk te maken en er grip op te krijgen.
De stijl is eenvoudig en daardoor aangrijpend. Geen dikdoenerij, geen melodramatische woorden. Prachtig kleinood dat het verdient gelezen te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten