Slaap

Annelies Verbeke, Slaap, de Geus 2003.

Maya lijdt nog niet zo lang aan slapeloosheid, Benoit al veel langer, maar ze lijden er niet alleen aan, ze lijden er vooral onder. Zelfs met desastreuze gevolgen. De levens van de twee hoofdpersonen vloeien samen op onverwachte momenten, bijvoorbeeld wanneer zij midden in de nacht bij vreemde mensen aanbelt, onder andere bij hem, of wanneer zij haar toevlucht zoekt op een trappetje van een hotel, waar  hij werkt en haar door de beveiligingscamera ziet.

Niet alleen de ervaringen van Benoit als kleine jongen worden boeiend en meeslepend beschreven, maar ook zijn opname en ontsnapping uit het ‘zottenhuis’. Knap is het hoe Verbeke zeventien jaar van het leven van Benoit in een korte passage beschrijft en toch de essentie van zijn karakter daarmee nog extra aanzet, het beeld van zijn leven verder inkleurt.

Maya kwam voor mij minder uit de verf, bleef af en toe steken op het niveau van een personage met een paar aparte karaktereigenschappen. Ook lieten haar gedachten zich lastiger lezen, en daarmee kon ik me minder goed in  Maya inleven.

De stijl van Annelies is verrassend en gaat soms tot op het bot: het doet pijn wanneer Benoit in elkaar geslagen wordt.

Het is goed wanneer je wilt doorlezen, maar het is nog beter wanneer je het jammer vindt dat het boek na 160 pagina’s ophoudt. Zonder meer indrukwekkend.