Niemandsland

Kirstin Thorup, Niemandsland, Cossee, 2003

Boeken over ouders die in bejaardentehuizen zitten zijn er wel meer. Of boeken waarin kinderen langzaam afscheid moeten nemen van hun steeds ouder en meer dement wordende ouders bestaan er ook. Maar vaak wordt het vanuit de kinderen beschreven, in Niemandsland komt echter ook het perspectief van de vader aan bod. Net als in Hersenschimmen van Bernlef.
Een vader die steeds mindergrip heeft op de gebeurtenissen, bij wie de herinneringen hem soms levendiger voor ogen staan dan het hier en nu. Het lijkt een vervelende man, die volledig de weg kwijt is, maar toch leer je hem begrijpen, tussen de regels door. Bovendien komt beetje bij beetje het familiegeheim boven tafel. Alleen hij weet het, en als hij erover wil praten, moet hij opschieten.

Ook de dochter komt aan het woord. Haar schuldgevoelens, haar wens om haar vader te helpen, haar tekortkomingen. Ook haar begrijp je, ook zij heeft iets goed te maken, lijkt het.
Iedereen zal vroeg of laat afscheid moeten nemen van zijn of haar ouders. Iedereen heeft daarover voornemens, gedachten, ideeën, maar hoe het werkelijk zal zijn, weet je pas als het zover is. Het is een niemandsland voor beide partijen.