Ons leven op Walviseiland

Daniel Hays, Ons leven op Walviseiland, Anthos, 2003.
   

Welke romanticus droomt er niet van: een eigen eiland, weg van de bewoonde wereld, waar niemand je stoort en je kunt doen en laten wat je wilt. En dan bedoel ik niet het toevallig aanspoelen op een eiland en er het beste van proberen te maken, maar de bewuste keuze om naar een eiland af te reizen en er te blijven voor minimaal een jaar.

In de Eenzaam-Eiland-bibliotheek van uitgeverij Atlas zijn twee mooie boeken vertaald: Een Eiland voor jezelf van Tom Neale en Puka-Puka van Johnny Frisbie. Wat bij deze boeken nog meer tot de verbeelding spreekt, is dat ze zich afspelen op eilanden in de Stille Oceaan, me witte stranden en palmbomen. Het eerste is uit 1960, het tweede uit 1948. Ver weg in tijd en ruimte.

Ons leven op Walviseiland is wat dat betreft van een andere orde. Daniel Hays heeft een eilandje voor de kust van Canada gekocht en vertrekt erheen met zijn vrouw en stiefzoon, in 1998. Hij bouwt eerst een huis, het eilandje ligt niet heel ver van de kust en ‘emigreert’ pas als het af is. Deze stap heeft zijn keerzijde en is er een van de harde romantiek (als die bestaat). Het is koud en winderig op het eiland en ook binnen het gezin zijn de verhouding soms wat koeler. Hun afgezonderde bestaan wordt afgezet tegen het drukke stadse leven van eind jaren negentig. De twijfel tussen de wens te ontsnappen aan de samenleving en de hang naar deelname aan diezelfde samenleving is voorstelbaar. Veel meer dan de verhalen op de onbewoonde eilanden in de Stille Oceaan vol palmbomen en zon, die ondanks alles toch een hoog bounty-gehalte hebben. Dat zijn avonturenromans om bij weg te dromen, waarbij je je inbeeldt op een van de witte stranden te lopen.
Of ik op Walviseiland zou willen verblijven, weet ik zo net nog niet. Misschien als er over een aantal jaren een verslag verschijnt over iemand die op een booreiland heeft gewoond. Het is duidelijk, ook de romanticus moet meegaan in de tijd.