De laatkomer

Dimitri Verhulst, De laatkomer, Atlas Contact, 2013.

Het omslag met het ganzenbord laat de lezer zien hoe ver hij al is in het leven. Per vakje een jaar, dat is overzichtelijk en beangstigend tegelijk.
In De laatkomer kiest de hoofdpersoon er tegen het eind van zijn leven voor om net te doen om hij dement is, zodat hij kan ontsnappen aan zijn benarde huwelijk en uitzichtloze oude dag. Om de juiste indicatie te krijgen en artsen om te tuin de leiden, neemt hij op zijn sloffen de trein via Luik naar Frankfurt, past hij allerlei hippe kleren in een kledingzaak en loopt naar buiten zonder te betalen en als hij om taart gestuurd wordt, komt hij anderhalf uur later thuis met een broodrooster. De diagnose dementie wordt tot zijn vreugde vastgesteld.
Eenmaal in het verzorgingshuis moet hij zorgen niet uit zijn rol te vallen en doet hij net of hij niet meer weet wie zijn vrouw en kinderen zijn. Maar houdt hij het vol en is hij de enige die zo goed kan acteren?
De stijl van Verhulst is aanstekelijk en zorgde regelmatig voor een glimlach. Toch heb ik het gevoel dat er meer in het boek zat, het is moeilijk te geloven dat de hoofdpersoon nooit verleid wordt uit zijn rol te stappen, zeker als zijn dochter besluit nooit meer op bezoek te komen. Juist daar had een mooi spanningsveld gelegen.