Jonathan Griffioen, Wijk, Lebowski, 2017.
In Wijk wordt aan de hand van een aantal treffende gedichten
het nabije verleden geschetst. De lezer krijgt in een soort stream of
consciousness de gedachten van de ik-persoon voorgeschoteld. Deze ik
observeert, reflecteert, herinnert zich en voert korte dialogen met de mensen
om hem heen. De gedichten zijn opgedeeld in hoofdstukken die samen een eenheid
vormen en een verhaal vertellen. Zoals in 'Paul is dood', waarin in zeven
gedichten de rode draad gevormd wordt door tijd, karnemelk en oom Herman, die
er niet van houdt om op verjaardagen in kringetjes te zitten. De ik rookt onder
de afzuigkap 'zodat moeder en vader/geen kanker krijgen/maar de gezwellen/in
het rooster groeien.De poëzie is niet altijd even toegankelijk, het is immers lastig de gedachten van de ander te volgen zonder er zelf invloed op te hebben, maar soms ook schetsen ze treffende beelden en herkenbare observaties. Grappig, met een melancholische ondertoon, zoals de 40.000 jaar oude grottekeningen die in de Kaapse bossen nabij Maarn gevonden worden waar een God staat afgebeeld met de 'Zijn handen in Zijn haar.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten