Nicola Lecca, Portret in zwart, Prometheus, 2003.
In tegenstelling tot de hoofdpersonen in Slaap! (zie eerdere recensie) wil Anne-Rose uit Portret in zwart het liefst slapen om op te gaan in
haar dromen. Ze is dichter, leeft in Parijs en droomt van Stockholm. Als
dichter geniet ze een zekere bekendheid, maar ze heeft er bewust voor gekozen
niet (meer) in de belangstelling te staan. Ze leidt een teruggetrokken leven in
haar appartement in de Rue du Bac. Nicola Lecca beschrijft op poëtische en
indringende wijze het verlangen van Anne-Rose om thuis te zijn en te schrijven.
Ze zoekt de muren af naar oneffenheden, maar haalt ook herinneringen op aan de
oneffenheden in haar jeugd, die soms diepe barsten blijken te zijn, zoals het
verlies van haar eerste liefde of een abortus. Er zijn ook positieve herinneringen, zoals het bezoek aan de zus van Rimbaud, maar melancholie en neerslachtigheid overheersen.
Ze zoekt troost en geborgenheid in Stockholm, de stad die ze
in haar dromen bezoekt. Eén keer neemt ze het vliegtuig om de stad echt te
bezoeken, maar ze strandt in Kopenhagen, bang om door te reizen. Daar, in een
klein pension, schrijft ze een autobiografie, het boek dat de lezer onder ogen
krijgt.
Hoewel ze niet groots en meeslepend leeft, probeert de
hoofdpersoon het leven wel te doorgronden en volledig te leven op haar manier.
Tussen vier muren, maar omgeven door grenzeloze poëzie en dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten