Gerbrand Bakker, Perenbomen bloeien wit, Cossee,
2013
Intrigeren langere titels meer dan titels die uit één of twee
woorden bestaan? Ze geven vaak wel meer weg en maken daardoor iets
nieuwsgieriger. De lezer wordt gedwongen een bepaalde kant op te denken,
tenminste, zo is dat bij mij. Bloeien perenbomen wit? Wat zou dat te betekenen
hebben? wat is de relatie met die perenbomen en de hoofdpersoon?
In het boek van Gerbrand Bakker wordt
halverwege duidelijk dat het een cruciale uitspraak is. Het is het antwoord op
een vraag die lang onbeantwoord bleef.
Een tweeling en hun jongere boer Gerson
spelen vaak een spel waarbij ze geblinddoekt van één punt in de tuin naar een
ander punt moeten lopen. Degen die er het eerste is, heeft gewonnen. Een
onschuldig spel, maar toch is het het uitgangspunt voor een intrigerend verhaal
waarbij de plot onverwacht om de hoek komt kijken.
De relatie van een vader met zijn
kinderen, het landschap, de wens om hun moeder te zoeken, alles staat in het
licht van een gebeurtenis die voor alle personages een totale ommekeer
betekent.
De stijl van Bakker is sober, geen
bombastische vergelijkingen, geen overtollige bijvoeglijke naamwoorden, korte
dialogen. De toon van het verhaal leidt de woorden naar dat onverwachte plot.
Onverwacht omdat je het als lezer misschien wel zag aankomen, maar niet wilde
zien aankomen.
