Parijse Feesten

Ethel Portnoy, Parijse Feesten, Meulenhoff, 2004.

Het bekendste boek van de in 2004 overleden schrijfster Ethel Portnoy is misschien wel Broodje Aap. Zij heeft uiteraard meer geschreven, vooral veel verhalen en essays, maar ook een aantal romans. Ooit ben ik er in één begonnen Bange mensen, maar het is me niet gelukt het uit te lezen. Ik heb het geprobeerd, dacht ik, maar waarschijnlijk lees ik nooit meer iets van Portnoy. Tot ik haar naam een paar keer tegenkwam in verband met Nederlandse schrijvers en kunstenaars die in de jaren vijftig, zestig en zeventig in Parijs verbleven. Toen ik daarna het boek Parijse feesten in een boekhandel zag staan, besloot ik het nog eens te proberen. Daar heb ik geen spijt van gehad.

Het boek bevat autobiografische verhalen over Ethel in Parijs, voor het grootste deel over haar leven met Rudy Kousbroek, maar ook Remco Campert, Karel Appel en vele andere bekende en minder bekende Nederlanders passeren de revue. Annus Mirabilis, Place de la Contrescarpe en Parijse spoken, over haar komst naar Parijs en haar eerste jaren met Rudy, vind ik de mooiste, maar ook de andere verhalen zijn zeer de moeite waard. Tenminste, voor wie van Parijs houdt en er het liefst ook rond had willen lopen in de tijd dat de Karel Appel, Hugo Claus, Remco Campert en Ed van der Elsken er de eindjes aan elkaar knoopten en aan het begin van hun artistieke carrière stonden. 

De naam van een torero

Luis Sepúlveda, De naam van een torero, Meulenhoff, 1995.

     

Twee mannen moeten op zoek naar een gestolen schat uit de WO II, de een voor een verzekeringsinstelling, de ander voor een ex-nazi die de gouden munten terug wil. De mannen waren beide guerrillastrijders en zijn aan elkaar gewaagd. Twee Duitse soldaten hadden de gouden munten gestolen in 1941, een van hen vluchtte ermee naar Vuurland, de ander kon Duitsland niet meer uit en is inmiddels dood. Hij heeft nooit kunnen profiteren van de rijkdom die in het verschiet lag.

Het lijkt een spannende jongensroman of een script van een goedkope B-film. Maar het is eerder een geëngageerd verhaal, waar fout en goed door elkaar heen lopen. Het regime van Pinochet, de socialistische en communistische ideologieën waardoor Latijns Amerika in verschillende burgeroorlogen verstrikt raakte, racisme in de jaren negentig in Duitsland, het komt in deze relatief dunne roman allemaal aan de orde. Sepúveda’s stijl leest snel en boeit, hij doseert de informatie op de juiste manier. Het thrillerachtige aspect voert hier en daar de boventoon, zeker bij het plot en het is wat ongeloofwaardig dat iedereen in het boek de naam van de stierenvechter van Hemingway kent, maar dat maakte het boek niet minder boeiend.  

Herinnering aan mijn droeve hoeren

Gabriël García Marquez, Herinnering aan mijn droeve hoeren, Meulenhoff, 2004.

Iemand die tevergeefs wacht; het trage verstrijken van de dag; een diep gewortelde hang naar het verleden; het verlangen naar iets onbereikbaars, dit zijn beelden die me te binnen schieten als ik aan Gabriel García Márquez denk. Ze zijn in ieder geval van toepassing op de boeken die ik van hem gelezen heb en gelden gelukkig ook weer op zijn roman Herinnering aan mijn droeve hoeren.
Een man doet zichzelf voor zijn negentigste verjaardag een apart cadeau: een passievolle nacht met een hoer, een jong maagdelijk meisje. Een bordeelhoudster die hem van vroeg goed kent, kan dit regelen. Alleen, wanneer hij aankomt, slaapt het meisje en wil hij haar niet wekken. Dat gebeurt niet de eerste nacht, maar de tweede en de derde nacht ook. Hij is bij haar terwijl het meisje het niet beseft. Hij wacht, hij hoopt en hij berust en ondertussen komen zijn herinneringen boven aan het leven dat achter hem ligt en zijn gedachten aan de naderende dood. 
Het lezen van Mijn droeve hoeren deed me verlangen naar Honderd jaar eenzaamheid, maar ik weet dat als ik dat weer uit heb, ik De kolonel krijgt nooit post weer wil lezen, en daarna Over liefde en andere duivels, enzovoort. Was dit boek maar wat dikker geweest, dan had ik er langer van kunnen genieten.